Συνέντευξη με την Γιώτα Ταβουλάρη

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ

Με την πείρα σημαντικών μαχών προχωρά για την ενίσχυση της οργάνωσης και των αγώνων

Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, 19 και 20 Γενάρη, πραγματοποιείται στην Αθήνα το 14ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας (ΟΕΦΣΕΕ). Εκλεγμένοι αντιπρόσωποι από κλαδικά και επιχειρησιακά συνδικάτα - μέλη της Ομοσπονδίας από όλη τη χώρα θα συζητήσουν για την πείρα από τις μάχες του προηγούμενου διαστήματος και για τους αγωνιστικούς στόχους για τη συνέχεια, σε έναν κλάδο που επιβεβαιώνει στην πράξη ότι η ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών πηγαίνει «πακέτο» με την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Μπροστά στο συνέδριο της ΟΕΦΣΕΕ, συζητήσαμε  με την πρόεδρό της, Γιώτα Ταβουλάρη.

-- Η φαρμακοβιομηχανία καταγράφει σταθερά ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ενίσχυση εξαγωγών κ.τ.λ. Πώς μεταφράζονται όλα αυτά στη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων του κλάδου;

-- Είναι γεγονός ότι το Φάρμακο αποτελεί για τους καπιταλιστές ένα από τα ακριβότερα και πιο κερδοφόρα εμπορεύματα. Η φαρμακοβιομηχανία «καλπάζει» σε παραγωγή και κερδοφορία, ενώ σκάνδαλα εκατομμυρίων τροφοδοτούνται, παγκόσμια, από φαρμακευτικούς κολοσσούς.

Οσον αφορά, όμως, στα δικαιώματα και τους μισθούς των εργαζομένων, στις εργασιακές σχέσεις γενικότερα, το σύνολο των εργοδοτών του κλάδου ενιαία στοχεύει στη διαμόρφωση συνθηκών που εξασφαλίζουν την αύξηση της εκμετάλλευσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρότασή τους για την κλαδική Συλλογική Σύμβαση: Προτείνουν κλαδική ΣΣΕ με «κάτι παραπάνω» από τον κατώτατο νομοθετημένο μισθό, με ταυτόχρονο πετσόκομμα θεσμικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Είναι προφανές ότι επιδιώκουν τη μείωση του μέσου μισθού των εργαζομένων στον κλάδο, τη διάλυση των συγκροτημένων συλλογικών δικαιωμάτων και της συλλογικής προστασίας των εργαζομένων. Προωθούν την ατομική και σε ορισμένες περιπτώσεις την επιχειρησιακή Σύμβαση, ενώ την κλαδική Σύμβαση τη θέλουν «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα της επιχειρηματικότητας, της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς τους. Είναι αυτός ο τύπος των Συλλογικών Συμβάσεων που προωθούν η κυβέρνηση αλλά και όλοι οι υποστηρικτές της καπιταλιστικής οικονομίας και ανάπτυξης. Γι' αυτόν το σκοπό, άλλωστε, βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία και συνεννόηση μεταξύ τους.

Ταυτόχρονα, αξιοποιούν το ήδη διαμορφωμένο αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο, με διευθέτηση του χρόνου εργασίας, διεύρυνση της εργολαβικής εργασίας και ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, εντατικοποιούν τη δουλειά. Αναδιαρθρώνουν τις επιχειρήσεις τους, για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές και κερδοφόρες, με μόνιμη επωδό τις απολύσεις εργαζομένων, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη δραματική συρρίκνωση των ιατρικών επισκεπτών, που συνεχίζεται, αφού αλλάζει και ο τρόπος προώθησης των φαρμάκων προς όφελος της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας.

Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι η ανάπτυξη για τους φαρμακοβιομήχανους και όλους τους επιχειρηματίες του Φαρμάκου βασίζεται στα αντεργατικά μέτρα, στις απολύσεις, στις μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων. Τα συμφέροντά τους συγκρούονται μετωπικά με τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Την επιχειρηματική δραστηριότητα στο Φάρμακο, όμως, πρέπει να τη δούμε και από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Οι ανάγκες αυτές βρίσκονται ανάμεσα στις «συμπληγάδες» του ανταγωνισμού των φαρμακευτικών επιχειρήσεων για το ποιος θα διεκδικήσει το μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίτα» του 1,5 τρισ. δολαρίων της παγκόσμιας φαρμακευτικής δαπάνης και του στόχου όλων των αστικών κυβερνήσεων για μείωση της κρατικής και ασφαλιστικής δαπάνης. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ασθενείς στην Ελλάδα πληρώνουν τα τελευταία χρόνια 55% επιπλέον από την τσέπη τους για τα αναγκαία φάρμακα, ενώ η δημόσια δαπάνη έχει μειωθεί κατά 45%.

Κριτήριο των φαρμακοβιομηχανιών για το πόσα και ποια φάρμακα θα παραχθούν και θα διακινηθούν, πού θα κατευθυνθεί η έρευνα, είναι η αύξηση της κερδοφορίας τους και όχι οι λαϊκές ανάγκες. Οσο, λοιπόν, η κυβέρνηση προπαγανδίζει «δίκαιες τιμές» και «ισότιμη πρόσβαση», οι ασθενείς βλέπουν νοσοκομεία να μένουν χωρίς φάρμακα, φάρμακα να αποσύρονται επειδή δεν παίρνουν «ικανοποιητικές» τιμές.

Επομένως, οι εργαζόμενοι του κλάδου και συνολικά ο λαός πρέπει να προτάξουν τις δικές τους ανάγκες και να οργανώσουν την πάλη τους για το δικαίωμα στη δουλειά, κόντρα στις απολύσεις, για την υπογραφή κλαδικής ΣΣΕ για όλους τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης. Για τα στοιχειώδη δικαιώματα, τις παροχές και τις συντάξεις σε κύρια και επικουρική ασφάλιση, για καθολική, δημόσια και δωρεάν Κοινωνική Ασφάλιση. Για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, χωρίς καμιά προϋπόθεση. Για να σταματήσει κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα στο Φάρμακο και την Υγεία.

Να μπουν νέες δυνάμεις στη μάχη για τα δικαιώματα των εργαζομένων

-- Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ποια είναι τα βήματα που μετρά η Ομοσπονδία Εργαζομένων στο Φάρμακο στα χρόνια από το προηγούμενο συνέδριό της και ποιοι είναι οι στόχοι που μπαίνουν για τη συνέχεια;

-- Το προηγούμενο διάστημα δώσαμε μάχη να ισχυροποιηθεί μέσα από τους αγώνες η γραμμή πάλης της Ομοσπονδίας μας, η γραμμή του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ΠΑΜΕ.

Παλέψαμε για την κλαδική ΣΣΕ, όπως και για την Εθνική Γενική ΣΣΕ, με πολύ σημαντική την πρωτοβουλία να συνυπογράψουμε με άλλες 530 συνδικαλιστικές οργανώσεις σχέδιο νόμου που αφορά τη νομοθετική αποκατάσταση του κατώτερου μισθού, των Συλλογικών Συμβάσεων. Η πρωτοβουλία αυτή βοήθησε στο συντονισμό του αγώνα ανάμεσα σε κλάδους, στο να κατανοηθεί καλύτερα ότι τα προβλήματα που βιώνουμε όλοι οι εργαζόμενοι έχουν ίδιες αιτίες. Ταυτόχρονα, ξεσκέπασε την κυβερνητική δημαγωγία καθώς και τα άλλα αστικά κόμματα που αναγκάστηκαν, με την επιμονή του ΚΚΕ, να συζητήσουν το σχέδιο στη Βουλή και, τελικά, να το απορρίψουν.

Παλέψαμε για την υπεράσπιση του κοινωνικού και δημόσιου χαρακτήρα της Ασφάλισης, κόντρα στη μετατροπή του επικουρικού ταμείου σε επαγγελματικό και τις αρνητικές επιπτώσεις της σε συνταξιούχους και εργαζόμενους.

Παλέψαμε ενάντια στο χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας.

Βρεθήκαμε απέναντι στην εργοδοσία, ενάντια σε απολύσεις και άλλες αντεργατικές εξελίξεις - εργοδοτικές επιθέσεις μέσα στους χώρους δουλειάς, όπως η διάλυση του ωραρίου, η απληρωσιά κ.ά.

Παρεμβήκαμε ενάντια σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. Εκδηλώσαμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε εργατικές - λαϊκές οικογένειες στις περιοχές που χτυπήθηκαν από πλημμύρες και φωτιές, ανάμεσά τους και συνάδελφοί μας.

Επιδιώξαμε και πετύχαμε σε μεγάλο βαθμό να ενημερώνονται τα σωματεία μας για όλες τις εξελίξεις, να αναδεικνύονται η θετική πείρα των αγώνων αλλά και οι αδυναμίες, να αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας των αντεργατικών ρυθμίσεων.

Ο απολογισμός της δράσης μας είναι θετικός, σε μια περίοδο που είχαμε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο το «μαστίγιο και το καρότο» της μεγαλοεργοδοσίας και των κυβερνήσεων, τα ιδεολογήματά τους, αλλά και την υπονομευτική δράση του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, που με κάθε τρόπο βάζει εμπόδια στους αγώνες μας, εμπόδια στο να εκφραστεί ένα γενικευμένο κίνημα αντίστασης απέναντι στην αντεργατική πολιτική, στη γραμμή του κεφαλαίου.

Για τη συνέχεια, στοχεύουμε στην ανάπτυξη αγώνων στην ενιαία κατεύθυνση της υπογραφής της κλαδικής ΣΣΕ σε όλα τα μεγάλα εργοστάσια και επιχειρήσεις του κλάδου. Στην ενίσχυση του αγώνα για την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, για την ανάκτηση των απωλειών σε συντάξεις - παροχές κύριας και επικουρικής ασφάλισης, για την ανατροπή του καθεστώτος των επαγγελματικών ταμείων. Για την επαναφορά των ΒΑΕ στον κλάδο. Για τη στήριξη και ενεργοποίηση στην πάλη των συναδέλφων που αντιμετωπίζουν την απόλυση.

Ξεχωρίζουμε το στόχο για βελτίωση του βαθμού οργάνωσης των εργαζομένων του κλάδου, με τη μαζικοποίηση των σωματείων μας και τη δημιουργία νέων, με την προσέγγιση και οργάνωση των νέων συναδέλφων μας, φοιτητών, σπουδαστών, μαθητευόμενων.

Παράλληλα, δουλεύουμε για τη βελτίωση της συμβολής μας στη διεθνιστική δράση και αλληλεγγύη, μέσα από το ΠΑΜΕ και την ΠΣΟ. Συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά στη γραμμή που παλεύουμε απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για τη στάση που πρέπει να διαμορφώσουν οι εργαζόμενοι, για την υπεράσπιση των δικών τους συμφερόντων απέναντι στους δολοφονικούς σχεδιασμούς των κεφαλαιοκρατών.

«Λαγοί» στην προώθηση της επαγγελματικής ασφάλισης οι εργατοπατέρες στον κλάδο

-- Καθώς και σε επίπεδο ΓΣΕΕ βλέπουμε τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό να πρωτοστατεί σήμερα μαζί με την εργοδοσία για το λεγόμενο «Εθνικό Επαγγελματικό Ταμείο», ποια είναι η πείρα από τη δράση των ίδιων δυνάμεων στον κλάδο του Φαρμάκου και το ρόλο τους στο ζήτημα της επαγγελματικής ασφάλισης;

-- Στον κλάδο μας αυτές οι δυνάμεις κάνουν τη βρώμικη δουλειά τους μέσα από την πιο βαθιά διάσπαση του κλάδου με άλλες δύο ομοσπονδίες, αλλά και στο πρωτοβάθμιο επίπεδο, με επικαλυπτόμενα κλαδικά σωματεία. Στα μέτωπα πάλης του κλάδου, καταλήγουν να συντάσσονται με τις απαιτήσεις της εργοδοσίας, με την αδιέξοδη λογική του «μικρότερου κακού» και της ταύτισης των εργατικών και εργοδοτικών συμφερόντων.

Εχουν λειτουργήσει ως «λαγοί» στο ζήτημα της επαγγελματικής ασφάλισης, μετατρέποντας, μαζί με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις, τα ΤΕΑΥΦΕ / ΤΑΥΦΕ σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ) και διοικώντας τα επαγγελματικά αυτά ταμεία.

Η μετατροπή του επικουρικού ταμείου (ΤΕΑΥΦΕ - ΝΠΔΔ) σε επαγγελματικό - ΝΠΙΔ και στον κλάδο σύνταξης και στον κλάδο πρόνοιας ήταν αποτέλεσμα της εφαρμογής του αντιασφαλιστικού νόμου του 2ου μνημονίου και επιδείνωσε την κατάσταση των εργαζομένων - ασφαλισμένων και των συνταξιούχων, όπως συνέβη, άλλωστε, με όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους και την εφαρμογή τους.

Η επαγγελματική ασφάλιση, τα δήθεν «αυτόνομα» και «αυτοδιαχειριζόμενα» ταμεία - ΝΠΙΔ, αποτελούν στρατηγική επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ. Είναι ο περιβόητος «δεύτερος πυλώνας», που εκφράζεται και από το νόμο Κατρούγκαλου και από τις θέσεις της ΝΔ για το Ασφαλιστικό! Μέσα από αυτήν τη διαδικασία επιδιώκεται το καίριο χτύπημα στον κοινωνικό και δημόσιο χαρακτήρα της Ασφάλισης, για την απαλλαγή των κεφαλαιοκρατών και του κράτους τους από αυτήν την «υποχρέωση» προς τους εργαζόμενους.

Τα αποτελέσματα, όπως φάνηκαν χαρακτηριστικά και στον κλάδο μας, είναι ήδη γνωστά:

- Η σύνταξη σταδιακά μετατρέπεται σε επίδομα ελεημοσύνης, όπως άλλωστε προβλέπει η πρώτη αναλογιστική μελέτη του 2012, στην οποία στηρίχτηκε η μετατροπή του επικουρικού ταμείου σε επαγγελματικό - ΝΠΙΔ, με τη μέση σύνταξη να πέφτει στα 140 ευρώ.

- Η συνολική μείωση στις συντάξεις από το 2013, υπολογισμένη μέχρι και το 2020, φτάνει περίπου στο 80%.

- Ο κλάδος πρόνοιας καταβάλλει το εφάπαξ με την προβλεπόμενη από το σχετικό νόμο μείωση, της τάξης του 64%, χωρίς να αποκλείονται και άλλες μειώσεις.

- Μια σειρά από παροχές, όπως οι παιδικές κατασκηνώσεις και τα χαμηλότοκα δάνεια, καταργήθηκαν.

Ετσι γίνεται η περιβόητη «αποθεματοποίηση», η οποία φυσικά οδεύει στα σεντούκια του μεγάλου κεφαλαίου...

Η μάχη, επομένως, απέναντι στους μηχανισμούς του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, από το πρωτοβάθμιο σωματείο μέχρι τη ΓΣΕΕ, είναι μάχη ζωτικής σημασίας για το εργατικό κίνημα. Οσο πιο γρήγορα απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από την επίδραση των εργατοπατέρων και των μηχανισμών τους, τόσο πιο γρήγορα θα ανέβει η αποτελεσματικότητα του αγώνα μας. Γιατί η αναγκαία ανασύνταξη του κινήματος προϋποθέτει την απόσπαση δυνάμεων από τη γραμμή του συμβιβασμού, από τη γραμμή της προσαρμογής και της μοιρολατρίας.